juul franssen Olympische Spelen verplaatst

Olympische gaan definitief niet door

De Olympische Spelen van Tokio gaan komende zomer definitief niet door. Dat heeft het IOC(Internationaal Olympisch Comité)middels een statement op zijn site bekendgemaakt.

De Olympische en Paralympische Spelen worden door de wereldwijde uitbraak van het coronavirus uitgesteld tot 2021.

‘’Op basis van informatie van de wereldgezondheidsorganisatie(WHO)hebben de Japanse premier Shinzo Abe en IOC-voorzitter Thomas Back geconcludeerd dat de Spelen moeten worden verplaatst naar een datum na 2020, maar niet later dan de zomer van 2021’’, schrijft het IOC.

BREAKING NEWS Juul Franssen

BREAKING NEWS

❌ Alle Olympische kwalificatietoernooien zijn geannuleerd tot en met april. We mogen niet reizen naar het buitenland om trainingskampen te volgen. Dit alles om een eerlijke strijd te handhaven tijdens het olympisch kwalificatietraject en de veiligheid van iedereen te garanderen ivm het Corona virus.

Niets houdt mij tegen om mijn Olympische missie op 28 juli aan te gaan. Wij gaan onverstoorbaar door.

Positief punt: het feit dat Antoin mij de hele maand ziet ipv 7 dagen is een meevallertje 😂

—————

❌ All Olympic qualification events cancelled until the end of April. We are not allowed to travel abroad due to the Corona virus, to keep fair play while qualifying.

Nothing is stopping me from keeping my eyes on the prize. 28 July is my Olympic mission, and we will continue unperturbedly.

Positive frame: Antoin will be happy he is seeing me the whole month instead of 7 days 😂

#RoadtoTokio2020

logo tokyo 2020

Officieus geselecteerd voor de Olympische Spelen in Tokyo ???

De selectiecommissie van de Judo Bond Nederland heeft de eerste judoka’s aangewezen die het bondsbestuur bij NOC*NSF gaat voordragen voor de Olympische Spelen in Tokio, komende zomer. Het gaat om Juul Franssen (-63 kg), Tornike Tsjkadoea (-60 kg), Frank de Wit (-81 kg), Noël van ’t End (-90 kg) en Michael Korrel (-100 kg). Deze atleten dienen op 2 juni 2020 nog wel te voldoen aan de internationale eisen voor kwalificatie.

Voor wereldkampioen Van ’t End en De Wit wordt het hun tweede Olympische Spelen na die van Rio de Janeiro in 2016. Franssen, Tsjkadoea en Korrel bereiden zich voor op hun Olympisch debuut.

Juul Franssen bij Technogym

Officieel getekend bij Technogym

Officieel getekend bij Technogym

Ik ben enorm trots om te kunnen mededelen dat ik officieel Welness ambassadrice ben geworden van Technogym.

Technogym is een wereldwijd toonaangevend merk dat fitness op een exceptioneel level brengt.
Ik geloof dat je exceptioneel moet zijn om exceptionele resultaten te boeken.

Ik ben Technogym.

Grote dank aan Jasper Bron en Ed Kruythof voor alle gedane inspanningen om dit mogelijk te maken.

#RoadtoTokio2020

Juul Franssen bij Technogym
Juul Franssen van atleet tot prinses

Hoe ziet een dag in mijn leven eruit?

Hoe ziet een dag in mijn leven eruit?

Onlangs heeft video content specialist Carolien Visser van Team NL NOC*NSF mij gevolgd én dit zijn de prachtige beelden.

Dank Gustav Gym voor het gebruiken van jullie prachtige locatie waar het Technogym ademt 🔥

#teamnl #nocnsf #technogym #skillmill #skillrow #skillbike #mizuno #championstrainwithtechnogym #gustavgym

Juul Franssen bij Flexpower

FlexPower

Er komen regelmatig topsporters op bezoek bij FlexPower om te praten over prestaties, trainingen en natuurlijk ook leuke dingen in het leven. In de eerste aflevering van deze nieuwe serie komt Juul Franssen op bezoek om het te hebben over haar jaar 2018!

juul franssen influencers of sports

Influencers of Sports

Toffe samenwerking met @influencersofsports waarbij we mijn weg naar Tokyo nog meer glans gaan geven!


📸 @paulraats @os20ty20ty
#influencersofsports #influencermarketing #influencer #judo #roadtotokio #olympics #olympicyear

juul franssen influencers of sports
psycholoog

De Psycholoog

DE PSYCHOLOOG:
Een taboe, of toch niet?
Mijn persoonlijk verhaal...

Ik heb er lang over na moeten denken of ik hier een blog over zou schrijven. Niet omdat het een taboe is in de topsport om over psychologen te praten, of hoe je ‘ze’ wil noemen, maar meer omdat ik jullie dan een aangrijpende gebeurtenis zou moeten vertellen.

Waarom zou ik dat doen, en wil ik dat wel?

Niets moet, alles mag. Maar ik vind dat je pas je oordeel of mening kan geven over dit vraagstuk, als je zelf hebt ervaren hoe het is, en wat voor positieve invloed het kan hebben op je leven. Vandaar dat ik jullie een voorbeeld wil geven, en wil laten zien dat professionele hulp zoeken oké is.

Op het moment dat je een persoonlijk verhaal beschrijft, neem je automatisch betrokkenen mee.. Ik treed niet in details, uit respect voor diegene, maar zal globaal mijn situatie schetsen.

Persoonlijk verhaal

Het is 6 oktober 2015. Ik kom net thuis van mijn tweede training en word begeleid naar de woonkamer door mijn toenmalige partner. Afgelopen weekend ben ik voor het eerst Nederlands Kampioen geworden in mijn nieuwe gewichtsklasse, en volgende week doe ik mee aan de Grand Slam in Parijs. In de woonkamer wordt me verteld dat mijn huwelijk voorbij is. We waren 13 jaar samen, en 1,5 jaar getrouwd. Tot zover.

Ik heb de situatie beschreven zoals het die bewuste dag is gegaan. Vanaf deze gebeurtenis wil ik jullie laten zien wat het met mij heeft gedaan, en waarom het noodzakelijk was dat ik professionele hulp moest inschakelen.

Intens verdriet, ongeloof, en woede. Hoe, wat, waarom, wanneer, een scheiding? De grond is onder mijn voeten weggehaald, en ik val. Ik kan niet in woorden omschrijven wat het met mij heeft gedaan. Dit zijn de eerste woorden die in me opkwamen.

‘Mijn zelfvertrouwen, mijn zelfwaardering, maar vooral mijn zelfbeeld was met de grond gelijk’.

En nu? Ik ben net 5e van de Wereld geworden, en de prestigieuze toernooien in Parijs, Abu Dhabi, Korea en Japan staan de komende 8 weken voor de deur. Ik heb geen keus, ik moet door. Ik ben gewoon in een nachtmerrie belandt. Ik word zo wakker, en dan is het allemaal niet gebeurd. Of toch wel? Het overlevingsinstinct slaat aan, denk ik. Voordat ik afreis naar Parijs heb ik een kamer bij mijn collega-vriendin judoka Guusje Steenhuis. Ik moet sterk zijn.

‘Slapeloze nachten en paniekaanvallen worden onderdeel van mijn leven’.

Het is inmiddels 2016, en ik val nog steeds. Ik heb, denk ik, de bodem geraakt. Zoals ik al eens eerder heb gezegd: als het in je hoofd niet goed zit, heeft dat zijn weerslag op de wedstrijdmat. Ik raak geblesseerd. Het enige wat ik deze periode wel kon, is judoën. Dat was mijn uitlaatklep. Zo hard en zoveel mogelijk. Ik wil niet nadenken. Mijn leven staat op zijn kop, en ik kan het niet ‘sturen’. Ik ben alles kwijt. En ik wil het weer vinden. Het hangt ergens in de lucht, maar ik kan het niet vastpakken. Ik kan het niet alleen. Ik ga eraan onderdoor.

Ik zoek professionele hulp, en vind dat bij Judith Upmeijer. Inderdaad, uit mijn welbekende ‘dreamteam’. Ik word volledig ‘afgepeld’, schil voor schil. Rationeel kan ik het heel goed beschrijven. Emotioneel wil ik niets meer voelen. Ik heb genoeg gevoeld. Ik wil verder.

Ik moet verder. Na een aantal sessies komt er een doorbraak. Hoe dat tot stand kwam is privé.

Vanaf dat bewuste moment begon ik langzaam weer op te krabbelen. Ik kroop uit mijn schulp, en begon mezelf weer opnieuw te leren kennen. Ik kreeg tools mee, die me zouden kunnen helpen wanneer ik een mindere periode heb. Ik merkte dat het ‘trainbaar’ was. Het is geen trucje, want het blijft immers emotie die je niet altijd kan sturen. Ik kan het niet in woorden voor jullie beschrijven, want het is iets van mij en iets wat ik voel. Wel kan ik zeggen dat ik enorm trots ben dat ik uit dit diepe dal ben gekropen. Ik ben er nog niet en het zal altijd onderdeel van mijn leven blijven, maar ik heb geleerd ermee om te gaan.

Ommekeer

De EK in Kazan, in april, werd mijn eerste wedstrijd. Tijdens een wedstrijddag balanceer je fysiek en mentaal op uitersten. Ik was heel bang dat ik alles kwijt was. Mijn onoverwinnelijke gevoel, de adrenaline, had plaatsgenomen voor onzekerheid en weinig zelfvertrouwen. Die wedstrijddag werd, tot dan toe, de mooiste dag van 2016. Ik werd 7e, en huilde als een klein kind. Niet van verdriet, maar van opluchting.

Een maand later wordt al het harde werken beloond. Ik win brons tijdens de Grand Prix in Almaty. Ik plaats me voor de Masters in Mexico, waar de top 16 van de wereld aan mag deelnemen. Ik win daar een zilveren medaille. Win je een zilveren medaille? Normaal niet. Maar de laatste 8 maanden waren niet normaal. Ik WIN zilver tijdens de World Judo Masters in Mexico.

Foto: zilver in Mexico.

‘Het is oké om hulp te vragen’.

Dit afgelopen jaar heeft mij gevormd tot de persoon die ik nu ben. En daar ben ik enorm trots op. Ik weet (lekker rationeel hè) dat ik er nog niet ben, maar de trein rijdt weer, en we zijn weer een station verder. Soms moet je een stap terug, om er weer twee voorwaarts te zetten.

Dankwoord

Ik heb de liefste familie, vrienden, en kennissen. Dat ben ik enorm gaan waarderen. Mijn familie woont in het zuiden, en zie ik soms weken/maanden niet. Zij hebben mij gesteund door dik en dun. Terugkomend op mijn ‘dreamteam’. Ik ben ze stuk voor stuk dankbaar. Zij waren mijn vangnet, hier in Rotterdam/Hoogvliet en we zijn een hecht team geworden.

In het bijzonder mijn judotrainer/coach Mark van der Ham, die 24/7 voor me klaar heeft gestaan. Zowel op de judomat, als daarnaast. Dag in, dag uit. Tot ergernis toe, vrees ik.

Ik kan namelijk heel goed janken én zeiken tegelijk. Knap hè? J

Enfin. Ik kan weer lachen. Ik hoop jullie nu ook, na het lezen van deze zin.

Tot blogs,

X

weegschaal

De weegschaal

Judo is een gewichtssport, en zowel bij de dames als de heren zijn er verschillende gewichtsklassen.

Korte uitleg

Bij de senioren is het lichtste gewicht -48kg(vrouwen), en -60kg(mannen). De zwaarste klasse is +78kg(vrouwen) en +100kg(mannen).

Ik ben sinds januari 2015 te vinden in de -63kg, nadat ik 10 jaar in de -57kg heb gejudood. Daarover later meer. De avond voor je wedstrijddag is de officiële weging van 20:00 tot 20:30. Er zijn een aantal regels:

1.     Je mag niet zwaarder zijn dan, in mijn geval, 63.0kg

2.     Je mag maximaal 2x officieel wegen, ben je dan nog te zwaar, dan mag je niet meedoen.

3.     Op de wedstrijddag mag je maximaal 5% boven je wedstrijdgewicht zitten. 1 uur voor aanvang van de wedstrijden maken ze een weeglijst bekend. 4 judoka’s per gewicht moeten op de weegschaal, steekproefsgewijs. Ik mag dan niet zwaarder zijn dan 66.2, anders mag je alsnog niet meedoen.

Gewicht maken

Ik ben vanaf mijn 14e tot en met mijn 24e levensjaar uitgekomen in de gewichtsklasse -57kg. Ik heb net als iedere vrouw verschillende levensfases doorgemaakt, de puberteit, de welbekende groeispurt en vervolgens het volwassen worden. Je lichaam gaat veranderen en je hormonen beginnen door je lijf te gieren. Gewichtstoename hoort daar ook bij. In de eerste jaren had ik niet veel problemen om mijn gewicht te halen. Je bent jong, je ‘denkt’ gedisciplineerd te leven, alleen ben je onwetend wat nu écht ‘goede’ voeding is.

Ik ga jullie een persoonlijk verhaal vertellen over mijn tijd in de gewichtsklasse -57kg..

‘Ik moet nog 5 kilo, en ik zie er nu al uit als een strijkplank…’

Dit is een zin die ik de laatste twee jaar in deze gewichtsklasse regelmatig zei, als ik weer eens van de weegschaal afstapte. Een droge mond, nog een aantal trainingen voor de boeg, en ik voel me nu al ‘slapper’ worden. De laatste week al weinig gegeten en gedronken..

Hoe moet ik op de wedstrijddag het beste uit mezelf halen als ik me nu al zo voel? Waarom doe ik dit? Ik vind het niet meer leuk. Huilen, opstaan, en weer doorgaan. Het moet er namelijk af. Opgeven is geen optie. Ik wil in dit gewicht blijven. Hoe dan ook. Als ik de -57kg niet meer zou halen, dan zou ik stoppen. Dit was mijn gewicht, en hier wil ik mijn successen in halen. Mijn omgeving kan zeggen dat het niet meer gezond is, en ik de keus moet maken om over te stappen, maar ik wil niet. Teksten die ik herhaaldelijk in mijn hoofd opsomde…

‘Een zweetpak, de welbekende vuilniszakken, weinig tot niets eten, weinig tot niets drinken, en het afmaken in een heet bad. Ja, ook ik heb dit gedaan’.

Ik ben enorm diep moeten gaan, in die jaren. Het is niet te beschrijven wat gewicht maken met je kan doen. Ik kan alleen mijn ervaring delen en laten inzien dat het zowel fysiek als psychisch een enorme aanslag op mijn lijf is geweest. Het plezier in het judo, daar waar het allemaal mee begint, nam steeds meer af. Ik kreeg een afkeer tegen de weegschaal. Ik ging er steeds minder vaak opstaan. Als ik normaal zou eten, woog ik standaard 63kg. Strak afgetraind, tikte ik zo de 60kg aan. Maar daar moest nog 3 kilo vanaf. Ik kon het niet dag in, dag uit, maanden achter elkaar, opbrengen om zo weinig voeding tot me te nemen. Een periode ging het goed, maar dan waren er een aantal weken geen toernooien en mijn lijf riep om eten. Hoe vaker dat gebeurde, hoe moeilijker het was om het er weer af te halen. Als ik mijn gewicht eindelijk had gehaald, at ik daarna alsof ik 1 jaar op een houtje had moeten bijten.

Je raadt het al: Halló jojo-effect. Mijn menstruatie was onregelmatig en bleef soms weg. Ik was 1.76m en woog -57kg. Als iemand vroeg hoeveel ik nog moest, zei ik altijd dat het minder was dan dat ik daadwerkelijk woog. Ik at minder dan dat voorgeschreven was, want anders was ik bang dat ik het niet zou halen.

‘Je wordt trager, je eet/drinkt weinig tot niets, en dan komen er blessures. Zoals ik eerder al aangaf, als het tussen de oren niet goed zit, heeft dat zijn weerslag op de judomat’.

Nogmaals, mijn omgeving zag het allemaal met lede ogen aan, en konden niet tot me doordringen. Ik wist zelf wat goed voor mij was. Een grote fout. Je kan het niet alleen.

Mijn grootste dieptepunt was in 2014. Ik raakte zwaar geblesseerd en de artsen wisten niet of ik ooit nog op het hoogste niveau terug kon komen. We hebben hulp gezocht bij een sportpsycholoog, want het vuur waarmee ik altijd op de mat stond, was veranderd in een waakvlam. Het plezier was volledig weg en ik twijfelde of ik nog moest doorgaan. Ik werd ‘afgepeld’ tot op het bot, en leerde mezelf écht kennen. In augustus 2014 brandde het ‘heilige vuur’ weer, en ik begon aan een ‘comeback’. Het NK in oktober 2014 zou mijn eerste toernooi gaan worden. Zover is het nooit gekomen. 3 dagen voor het toernooi belde ik mijn naaste omgeving op. Ik kon alleen maar huilen. Huilen van verdriet, dacht ik, maar eigenlijk waren het tranen van geluk. Tranen van opluchting, dat ik eindelijk ‘intrinsiek’ het lef had om alles onder ogen te zien. Ik wou dit niet meer. Ik ga overstappen naar de -63kg, en met dezelfde passie die ik heb voor het judospel mijn carrière voortzetten.

Beste keus van mijn leven

Als je overstapt naar een nieuwe gewichtsklasse begin je weer bij 0, op alle fronten. Ik had niets te verliezen. Ik straalde als nooit tevoren, en iedere training was genieten. Vanaf het moment dat ik zei dat ik ging overstappen, viel er (figuurlijk) 10 kilo van me af.

Januari 2015: mijn eerste toernooi in mijn nieuwe gewichtsklasse. Ik win goud tijdens een toernooi in Arlon (België). Een opwarmer om een week later brons te halen bij mijn eerste European Open in deze klasse in Sofia: brons. De maanden die volgde leverde me tweemaal goud op en nog een brons tijdens de Grand Prix in Samsun (TUR). Ik kwalificeerde me voor de EK en de WK en werd op beiden toernooien 5e. We zijn nu bijna 1,5 jaar verder en ik behoor tot de wereldtop. Ik sta 12e op de wereldranking, geplaatst voor de Olympische Spelen(als reserve), en een aantal weken geleden won ik zilver tijdens het prestigieuze World Masters toernooi, waar de Top 16 van de wereld aan deel mag nemen.

Ik hoor jullie denken. Waarom heb je dat niet eerder gedaan? Waarom heb je niet geluisterd naar je omgeving? Als iets in mijn hoofd zit, dan ga ik daarvoor, ongeacht wat een ander ervan denkt. Ik wil dat het lukt, op welke manier dan ook. Ik moest er blijkbaar zelf achter komen dat dit niet gezond was, en dit me niet verder ging brengen in mijn leven.

Ik kan mezelf weer in de spiegel aankijken, en daar ben ik mijn trainer/coach Mark van der Ham, maar ook mijn fysieke trainer Hans Kroon, enorm dankbaar voor. Zonder deze twee toppers, kon ik niet terugkijken op dit succesverhaal tot nu toe. Ik ben hard gevallen, hard en heel vaak, maar ik ben opgestaan. De weegschaal zie ik iedere ochtend om 07:00, met plezier. Ik heb mijn levensstijl aangepast, en ben daar de mensen in mijn ‘dreamteam’ enorm dankbaar voor.

Ik weet hoe het niet moet, maar ik weet nu ook hoe het wél moet.

Ik hoop dat jullie, na het lezen van dit blog, iets geleerd hebben. Ik wel namelijk.

Liefs.