Korte uitleg
Bij de senioren is het lichtste gewicht -48kg(vrouwen), en -60kg(mannen). De zwaarste klasse is +78kg(vrouwen) en +100kg(mannen).
Ik ben sinds januari 2015 te vinden in de -63kg, nadat ik 10 jaar in de -57kg heb gejudood. Daarover later meer. De avond voor je wedstrijddag is de officiële weging van 20:00 tot 20:30. Er zijn een aantal regels:
1. Je mag niet zwaarder zijn dan, in mijn geval, 63.0kg
2. Je mag maximaal 2x officieel wegen, ben je dan nog te zwaar, dan mag je niet meedoen.
3. Op de wedstrijddag mag je maximaal 5% boven je wedstrijdgewicht zitten. 1 uur voor aanvang van de wedstrijden maken ze een weeglijst bekend. 4 judoka’s per gewicht moeten op de weegschaal, steekproefsgewijs. Ik mag dan niet zwaarder zijn dan 66.2, anders mag je alsnog niet meedoen.
Gewicht maken
Ik ben vanaf mijn 14e tot en met mijn 24e levensjaar uitgekomen in de gewichtsklasse -57kg. Ik heb net als iedere vrouw verschillende levensfases doorgemaakt, de puberteit, de welbekende groeispurt en vervolgens het volwassen worden. Je lichaam gaat veranderen en je hormonen beginnen door je lijf te gieren. Gewichtstoename hoort daar ook bij. In de eerste jaren had ik niet veel problemen om mijn gewicht te halen. Je bent jong, je ‘denkt’ gedisciplineerd te leven, alleen ben je onwetend wat nu écht ‘goede’ voeding is.
Ik ga jullie een persoonlijk verhaal vertellen over mijn tijd in de gewichtsklasse -57kg..
‘Ik moet nog 5 kilo, en ik zie er nu al uit als een strijkplank…’
Dit is een zin die ik de laatste twee jaar in deze gewichtsklasse regelmatig zei, als ik weer eens van de weegschaal afstapte. Een droge mond, nog een aantal trainingen voor de boeg, en ik voel me nu al ‘slapper’ worden. De laatste week al weinig gegeten en gedronken..
Hoe moet ik op de wedstrijddag het beste uit mezelf halen als ik me nu al zo voel? Waarom doe ik dit? Ik vind het niet meer leuk. Huilen, opstaan, en weer doorgaan. Het moet er namelijk af. Opgeven is geen optie. Ik wil in dit gewicht blijven. Hoe dan ook. Als ik de -57kg niet meer zou halen, dan zou ik stoppen. Dit was mijn gewicht, en hier wil ik mijn successen in halen. Mijn omgeving kan zeggen dat het niet meer gezond is, en ik de keus moet maken om over te stappen, maar ik wil niet. Teksten die ik herhaaldelijk in mijn hoofd opsomde…
‘Een zweetpak, de welbekende vuilniszakken, weinig tot niets eten, weinig tot niets drinken, en het afmaken in een heet bad. Ja, ook ik heb dit gedaan’.
Ik ben enorm diep moeten gaan, in die jaren. Het is niet te beschrijven wat gewicht maken met je kan doen. Ik kan alleen mijn ervaring delen en laten inzien dat het zowel fysiek als psychisch een enorme aanslag op mijn lijf is geweest. Het plezier in het judo, daar waar het allemaal mee begint, nam steeds meer af. Ik kreeg een afkeer tegen de weegschaal. Ik ging er steeds minder vaak opstaan. Als ik normaal zou eten, woog ik standaard 63kg. Strak afgetraind, tikte ik zo de 60kg aan. Maar daar moest nog 3 kilo vanaf. Ik kon het niet dag in, dag uit, maanden achter elkaar, opbrengen om zo weinig voeding tot me te nemen. Een periode ging het goed, maar dan waren er een aantal weken geen toernooien en mijn lijf riep om eten. Hoe vaker dat gebeurde, hoe moeilijker het was om het er weer af te halen. Als ik mijn gewicht eindelijk had gehaald, at ik daarna alsof ik 1 jaar op een houtje had moeten bijten.
Je raadt het al: Halló jojo-effect. Mijn menstruatie was onregelmatig en bleef soms weg. Ik was 1.76m en woog -57kg. Als iemand vroeg hoeveel ik nog moest, zei ik altijd dat het minder was dan dat ik daadwerkelijk woog. Ik at minder dan dat voorgeschreven was, want anders was ik bang dat ik het niet zou halen.
‘Je wordt trager, je eet/drinkt weinig tot niets, en dan komen er blessures. Zoals ik eerder al aangaf, als het tussen de oren niet goed zit, heeft dat zijn weerslag op de judomat’.
Nogmaals, mijn omgeving zag het allemaal met lede ogen aan, en konden niet tot me doordringen. Ik wist zelf wat goed voor mij was. Een grote fout. Je kan het niet alleen.
Mijn grootste dieptepunt was in 2014. Ik raakte zwaar geblesseerd en de artsen wisten niet of ik ooit nog op het hoogste niveau terug kon komen. We hebben hulp gezocht bij een sportpsycholoog, want het vuur waarmee ik altijd op de mat stond, was veranderd in een waakvlam. Het plezier was volledig weg en ik twijfelde of ik nog moest doorgaan. Ik werd ‘afgepeld’ tot op het bot, en leerde mezelf écht kennen. In augustus 2014 brandde het ‘heilige vuur’ weer, en ik begon aan een ‘comeback’. Het NK in oktober 2014 zou mijn eerste toernooi gaan worden. Zover is het nooit gekomen. 3 dagen voor het toernooi belde ik mijn naaste omgeving op. Ik kon alleen maar huilen. Huilen van verdriet, dacht ik, maar eigenlijk waren het tranen van geluk. Tranen van opluchting, dat ik eindelijk ‘intrinsiek’ het lef had om alles onder ogen te zien. Ik wou dit niet meer. Ik ga overstappen naar de -63kg, en met dezelfde passie die ik heb voor het judospel mijn carrière voortzetten.
Beste keus van mijn leven
Als je overstapt naar een nieuwe gewichtsklasse begin je weer bij 0, op alle fronten. Ik had niets te verliezen. Ik straalde als nooit tevoren, en iedere training was genieten. Vanaf het moment dat ik zei dat ik ging overstappen, viel er (figuurlijk) 10 kilo van me af.
Januari 2015: mijn eerste toernooi in mijn nieuwe gewichtsklasse. Ik win goud tijdens een toernooi in Arlon (België). Een opwarmer om een week later brons te halen bij mijn eerste European Open in deze klasse in Sofia: brons. De maanden die volgde leverde me tweemaal goud op en nog een brons tijdens de Grand Prix in Samsun (TUR). Ik kwalificeerde me voor de EK en de WK en werd op beiden toernooien 5e. We zijn nu bijna 1,5 jaar verder en ik behoor tot de wereldtop. Ik sta 12e op de wereldranking, geplaatst voor de Olympische Spelen(als reserve), en een aantal weken geleden won ik zilver tijdens het prestigieuze World Masters toernooi, waar de Top 16 van de wereld aan deel mag nemen.
Ik hoor jullie denken. Waarom heb je dat niet eerder gedaan? Waarom heb je niet geluisterd naar je omgeving? Als iets in mijn hoofd zit, dan ga ik daarvoor, ongeacht wat een ander ervan denkt. Ik wil dat het lukt, op welke manier dan ook. Ik moest er blijkbaar zelf achter komen dat dit niet gezond was, en dit me niet verder ging brengen in mijn leven.
Ik kan mezelf weer in de spiegel aankijken, en daar ben ik mijn trainer/coach Mark van der Ham, maar ook mijn fysieke trainer Hans Kroon, enorm dankbaar voor. Zonder deze twee toppers, kon ik niet terugkijken op dit succesverhaal tot nu toe. Ik ben hard gevallen, hard en heel vaak, maar ik ben opgestaan. De weegschaal zie ik iedere ochtend om 07:00, met plezier. Ik heb mijn levensstijl aangepast, en ben daar de mensen in mijn ‘dreamteam’ enorm dankbaar voor.
Ik weet hoe het niet moet, maar ik weet nu ook hoe het wél moet.
Ik hoop dat jullie, na het lezen van dit blog, iets geleerd hebben. Ik wel namelijk.
Liefs.
@paulraats @os20ty20ty 
